अ विल दू विन

अवघ्या अठराव्या वर्षी झालेल्या –हुमॅटॉईड आर्थ्रायटिस आणि त्याच्या असह्य वेदनांशी एका टेनिस स्त्री खेळाडूंनं दिलेली यशस्वी झुंज


जेव्हा –हुमॅटॉईड आर्थ्रायटिसचं निदान झालं, तेव्हा ती सर्वात वाईट गोष्ट होती, असं वाटलं होतं. कशाला मी टेनिस खेळलेय़ ते कधीच खेळले नसते, तर जास्त बरं झालं असतं.
एकतर आजारपणाचं दुःख आणि टेनिस खेळण्यात इतकं प्रावीण्य असून तो खेळता येत नाही याचं आणखी एक दुःख!
माझ्या स्मृतिंच्या कोशातनू मला टेनिसचे दिवस पूसून काढायचे होते.
जणू ते दिवस कधी अस्तित्वात नव्हते, असं स्वतःला भासवायचं होतं ;
पण आता व लिहिताना स्पर्धेच्या आठवणी जाग्या झाल्या. स्पर्धेतला थरार, चुरस, गंमत, टेनिस कोर्टावरचे आनंदाचे क्षण तर मला आठवलेच,
पण मी किती जिद्दीने खेळत होते, जिंकण्याच्या इर्षेन खेळत होते तेही आठवलं.
मला जिंकायचं आहे, दुस-या क्रमांकावर यायचं नाही, पहिलाच क्रमांक पाहिजे हेच धेय्य असायचं,.
हे आठवलं, तेव्हा माझ्या लक्षात आलं, टेनिस खेळण्याचा माझा अनुभव अतिशय अनमोल होता.
टेनिस कोर्टावर जी जिद्द, उत्साह, धडाडी मी दाखवत होते ; तीच आता या आजाराशी लढताना उपयोगी पडत होती.
मी आजाराला कधीच शरण गेले नाही, कारण....
टेनिसच्या प्रशिक्षणाने माझ्यात लढण्याचा आवेश आला होता. त्यामुळेच कदाचित मी स्वतःचा बचाव करू शकले...
मूळ लेखक- Alice Peterson
अनुवाद- उदय कुलकर्णी
पृष्ठे- २४२
किंमत- २४० रुपये