
तुरुंगातली कळकट कोठडी हेच दिएगोचं घर आणि जगण्यासाठी...
स्वतःच्या दोन पायांची चाकं करत, दिएगो शहरभर लहानमोठी कामं करत फिरायचा.....
मूळ लेखिका- डेबोरा एलिस
अनुवाद- मेघना ढोके
पृष्ठे- ११६
किंमत- १२० रुपये
मुखपृष्ठ- चंद्रमोहन कुलकर्णी
काळीकुट्ट रात्रं...
मिट्ट काळोख आणि घनदाट जंगल, पायाखालची अनोळखी वाट तुडवत दिएगो चालत होता.. तो कुठं जातोय,
काय करणार याची त्याला काही कल्पना नव्हती. जंगलातून माकडांच्या भयाण किंकाळ्या कानावर पडत होत्या,
बेडकांचे कर्कश्य डरॉंव..ऐकून पोटात कालवत होतं. हे असं भयाण जंगल त्यानं आजवर कधी पाहिलंही नव्हतं..
पहाडी भागातली हा मुलगा, द-याखो-यात त्याचं लहानसं कुटुंब राहायचं. पण काळानं असा काही घात केला की,
सारं कुटुंबच तुरुंगाच्या चार भिंतीआड रवाना झालं. दिएगोही तुंरुंगात राहायचा, शहरातल्या तुरुंगात.
शहरभर पायाला चाकं लावून फिरायचा. त्या तुरुंगात रात्र झाली तरी दिवस सरायचा नाही,
रात्रभर तुरुंगातही दिवे उजळायचे. पहारेकरणी काठ्या आपटत इकडून तिकडे फिरायच्या.
कोठड्यांच्या दारांना घातलेली कुलुपं इघडायची- बंद व्हायची.
चाव्याचा किलकिलाट कानावर पडायचा. त्यात तुरुंगातली कच्ची-बच्ची रात्री भोकाड पसरायची,
कैदी म्हणून जगणा-या त्यांच्या आयाही आरडायच्या, रडायच्या....
No comments:
Post a Comment